Η Ελισάβετ Σπυροπούλου είναι μία κυρία σοβαρή, αξιοπρεπής, τυπική, λιγομίλητη και αξιοσέβαστη στον κοινωνικό της περίγυρο στα Κομνηνά Εορδαίας. Η ιστορία της δεν είναι μια κοινή όπως όλων των ανθρώπων. Πέρασε από πολλές σκληρές διακυμάνσεις και δοκιμασίες. Αυτή όμως στάθηκε ψύχραιμη, αντιμετωπίζοντας θαρραλέα τη ζωή, που της χάρισε απλόχερα τραγικές συνθήκες βίου και διαβίωσης και όχι μόνο. Μπόρεσε όμως να σταθεί βράχος σε όλα τα κακά συναπαντήματα της μοίρας της και να σταθεί ταυτόχρονα σωστή μάνα και πιστή σύντροφος. Δεν επαναπαύτηκε στις δυνάμεις του γιου της, αλλά πήρε θαρρετά τα ηνία της ζωής και πάλεψε για ένα καλύτερο μέλλον.
Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που αισθάνθηκε τον πόνο, την θλίψη και τη δυστυχία να της τρυπούν την καρδιά σαν μαχαιριές. Το ίδιο όμως συναισθάνονταν και ο άντρας της, «ο άνθρωπος δίχως πατρίδα», ο οποίος υπέφερε πολύ μέχρις ότου φτάσει στο ποθούμενο, που δεν ήταν άλλο από την οικογένειά του. Ο άνθρωπος αυτός αγάπησε πολύ την πατρίδα του, θυσιάστηκε με τους αγώνες του πολεμώντας στο βωμό της ελευθερίας και με όλο το κόστος που συνεπάγεται σε ένα ήρωα.
Ναι, σ’ ένα ήρωα! Γιατί ήταν ένας αληθινός ήρωας. Και όχι μόνο αυτός, αλλά και η γυναίκα του. Ναι! Μια πραγματική ηρωίδα που βρίσκεται ανάμεσά μας και θα κατοικεί πάντα στις καρδιές μας ως ίνδαλμά μας. Η οικογένεια αυτή των ηρώων, γιατί συμπεριλαμβάνονται και ο γιός μα και ο πρόσφυγας παππούς με τη γιαγιά, θα αποτελούν σε όλους μας παράδειγμα προς μίμηση, για την αντιμετώπιση των δύσκολων συνθηκών και των άθλιων καταστάσεων στη ζωή μας, που είτε άθελά μας δημιουργούμε εμείς είτε μας δημιουργούνται από τα άσχημα πολιτικοκοινωνικά συστήματα της εκάστοτε εποχής στις εκάστοτε χώρες.
